Baśnie są pokarmem dla duszy dziecka przedszkolnego, ponieważ dziecko w tym wieku „myśli” obrazami. Obrazami, które powinny być ruchliwe i mocno przesycone uczuciem. Obrazy-symbole zawarte w prawdziwych baśniach, wyrażając rzeczywistość ludzkiego wnętrza, są żywe i plastyczne. Są pejzażem ludzkiej natury. Dziecko intuicyjnie o tym wie i uczy się z baśni o świecie ludzkich norm i wartości, nie będąc tego wcale świadome. Postacie z bajek i baśni są obrazami różnych sił żyjących we wnętrzu człowieka. Przedszkolak widzi zarówno siłę, jak i słabości – które intuicyjnie odnajduje w sobie, a dzięki temu poznaje siebie i uczy się siebie. 

Baśnie prawdziwe charakteryzują się bogactwem języka, ale zarazem jego prostotą, dostosowaną do dziecka przedszkolnego. W takich baśniach jest zawsze dobro i zło, tak, jak w życiu. Prawdziwa baśń jest ciągiem wydarzeń, a to ważne z punktu widzenia dziecka przedszkolnego, które jest również w intensywnym rozwoju. Obrazy, które następują jeden po drugim, rozwijają siły wewnętrzne dziecka.

Baśnie w przedszkolu waldorfskim opowiada się przez tydzień, ponieważ dziecko potrzebuje powtórzeń dla pamięci, oddechu i rytmu swoich układów wewnętrznych (krwionośnego, oddechowego). Opowiadana przez tydzień  baśń pomaga dziecku przepracować w sobie jej obraz, by go wewnętrznie dobrze przeżyć.

Wiedząc, że prawdziwa baśń działa na dziecko przedszkolne ogólnorozwojowo, w przedszkolach waldorfskich oprócz baśni opowiadanych; raz w miesiącu, przedszkolanka przedstawia tzw. „bajkę pokazywaną” na stoliku. Postacie do takiej baśni wykonuje sama (filcuje z runa, szyje lub robi na szydełku) i tworzy obraz baśni z prostych, naturalnych materiałów, które są czytelne dla duszy małego dziecka. Największą wartością bajek pokazywanych jest to, że oddziaływują one na wolę dziecka. Dzieci same tworzą swoje bajeczki na dywanie: wewnętrzny obraz indywidualnej interpretacji bajki dziecko zamienia w swój obraz zewnętrzny.